Το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι αποκαλυπτικό και διαχρονικό. Δεν εγκλωβίζεται μέσα σε νεωτερικές και μετανεωτερικές θεωρήσεις αλλά ζει το πλήρωμα της αγάπης όπως ακριβώς το ζει και το βιώνει όλη η οικουμένη. Η ζωή της κόλασης, λέει ο Ντοστογιέφσκι, είναι η ζωή άνευ αγάπης και η εικόνα της κόλασης σύμφωνα με τον αββά Μακάριο είναι οι άνθρωποι που θα έχουν κολλημένα τα νώτα τους, δίχως να μπορούν να δουν τα πρόσωπά τους. Στο ποίημα Του «ο Θεός» ο Βίκτωρ Ουγκό αναφέρει πως ο θεός έχει ένα μόνο όνομα που λέγεται αγάπη. «Αγαπώ σημαίνει υπάρχω» μας αναφέρει ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ θυμίζοντας σε όλους εμάς τους μοντέρνους χριστιανούς ότι η εορτή των Χριστουγέννων δεν είναι ένα κοινωνιολογικό φαινόμενο με καταναλωτικά χαρακτηριστικά αλλά το πνεύμα που λειτουργεί ως προσδοκία των Εθνών, ως εκπλήρωση του παραδόξου θαύματος το οποίο αναβαθμίζει και αναγεννά την ανθρώπινη φύση . Μια αναγέννηση που δεν ταυτίζεται με τα πλούσια και πανάκριβα δώρα, με την χορευτική μουσική, το φαγοπότι, τους καζαμίες και τους ονειροκρίτες ούτε με την άμετρη κατανάλωση του αλκοόλ στα ρεβεγιόν της πιο Μεγάλης νύχτας. Όλα αυτά είναι απόμακρα από την παράδοση και την θρησκευτική μας ιστορία που μας αποκαλύπτει ότι Ένας τόσο Μεγάλος θεός γεννιέται ως απλός άνθρωπος, ήσυχα, ειρηνικά, ταπεινά, φτωχικά, αλλά γεμάτος από αγάπη μέσα σε ένα φτωχό και ταπεινό σπήλαιο δίνοντας την δυνατότητα σε όλους εμάς τόσο απλά και ουσιαστικά να γίνουμε ελεύθεροι άνθρωποι, να υψωθούμε στον ουρανό, και να βιώσουμε την δική Του δόξα ως θεοί κατά χάριν.

Δεν μπορούμε να μιλούμε για Χριστούγεννα αν αποκόπτουμε από την ζωή μας την ουσιαστική έννοια της ενανθρωπίσεως που είναι η αγάπη. Μια αγάπη που όπως πολύ χαρακτηριστικά φαίνεται μέσα από το διήγημα της συγγραφέως Ελένης Χουκ –Αποστολοπούλου δεν έχει να κάνει με ύλη αλλά με καρδιά. Δεν έχει να κάνει με λεφτά αλλά με πίστη βιωματική. Όπως ακριβώς την βίωσε και το κοριτσάκι του διηγήματος «Δώρο στο Χριστό» που μη έχοντας να δώσει κάτι άλλο στον γεννηθέντα Χριστό προσέφερε μπροστά στην φάτνη κάτι ξερά φτωχά κλαδάκια τα οποία όμως και αποτέλεσαν το σημαντικότερο δώρο που είχε λάβει ο Χριστός εκείνη την ημέρα. Και τούτο γιατί ήταν ένα δώρο που ταυτιζόταν με την φάτνη, φτωχικό αλλά γεμάτο αγάπη όπως ακριβώς διδάσκει το βρέφος που μόλις γεννήθηκε μέσα σε αυτήν. Επομένως το πνεύμα των Χριστουγέννων, εκτός το ότι αποτελεί μια βαθιά δεξαμενή για την υποκίνηση της συγγραφικής και ποιητικής έμπνευσης ταυτόχρονα υποκινεί τα συναισθήματα της ευγνωμοσύνης και της φιλευσπλαχνίας καλεί σε τρυφερές συγκινήσεις και δημιουργεί την αίσθηση της ελπίδας στον απογοητευμένο και αποπροσανατολισμένο άνθρωπο της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας και εποχής, αναζωπυρώνοντας μια πίστη που μπορεί να τον κάνει ικανό να ανοίξει την καρδιά του ειλικρινά και αυθεντικά ως η πραγματική φάτνη της Βηθλεέμ επιβεβαιώνοντας τον στίχο «Σκύψαν οι ουρανοί μπροστά στη φάτνη Σου, τόνισ' η πλάση το καινούργιο της τραγούδι, ήρθαν οι άγγελοι στη γη, μ' ανθρώπους μίλησαν, άνθισε της αγάπης το λουλούδι».

Τα Χριστούγεννα αποτελούν την αφορμή εκατομμυρίων ανθρώπων για να βρεθούν μαζί με τους αγαπημένους τους μακριά από το καθημερινό άγχος, να στολίσουν το σπίτι τους, να ακούσουν τα κάλαντα, να νιώσουν την παιδική προσμονή του Αη Βασίλη. Χριστούγεννα όμως δίχως πίστη, αγάπη και μακριά από το θεολογικό και παραδοσιακό πνεύμα των Αγίων ημερών αποτελούν εφιάλτη . Οι θρησκευόμενοι άνθρωποι είναι πιο χαρούμενοι και με μεγαλύτερο βαθμό ευφορίας συγκριτικά με όσους πορεύονται στη ζωή τους χωρίς πνευματικότητα», επισημαίνει ο ψυχολόγος Dr Stephen Joseph του Πανεπιστημίου Worwick της Αγγλίας. Τονίζει παράλληλα πως συγκριτικά με αυτούς βλέπουν τις γιορτές σαν ευκαιρία να επιδοθούν σε καταναλωτικές υπερβολές, όσοι γιορτάζουν το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων παρουσιάζουν πιο υγιή και ανθεκτική ψυχολογία.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων στην καρδιά του ανθρώπου δίνει την ευκαιρία να διατηρηθεί η ανθρώπινη φύση μέσα στο φωτεινό και χαρούμενο πλαίσιο της Γεννήσεως του Χριστού, το πνεύμα των Χριστουγέννων οδηγεί στην απλότητα η οποία αντικαθιστά τα καθημερινά προγράμματα της ζωή μας και τα οποία ουσιαστικά απορροφούν τον χρόνο μας και απομακρύνουν την καρδιά μας από την πνευματική Βηθλεέμ. Το μύνημα των Χριστουγέννων και το πνεύμα των εορτών δεν είναι τυπική θρησκευτικότητα που έχουμε όλοι μας, αλλά η καλλιέργεια μιας σοβαρής αντιμετώπισης για μια προσέγγιση της ουσίας της πίστεως μας η οποία λειτουργεί ως πράξη ελευθερίας, ειλικρίνειας και γνησιότητας.

Μέσα στήν εορτή των Χριστουγέννων, ο σύγχρονος άνθρωπος "ο καθήμενος εν σκότει" θα αρχίσει να αναζητά τον αστέρα που θα φωτίσει την δική του φάτνη. Μια φάτνη που όσο ταπεινή κι αν είναι, ο Χριστός θα την καταδεχθεί, θα την ενοικήσει και θα την μετατρέψει σε σώμα της Βασιλείας του Θεού αποβάλλοντας τα ανάκτορα του Ηρώδη και φέροντας το πνεύμα των Χριστουγέννων στη ζωή του με τέτοιο τρόπο, ώστε μέσα από την προσωπική αυτή αναζήτηση το αστέρι των μάγων να γίνει η χαρά της γιορτής δια της οποίας ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος να ξαναβρεί το νόημα και την αυθεντικότητά του. Μια αυθεντικότητα που θα εκφράζει και το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων μακριά από λαμπάκια και ψεύτικες φάτνες αλλά ψάλλοντας μυστικά και ενδοκαρδιακά το "Χριστός γεννάται, δοξάσατε".

Καλά, Ευλογημένα και Ευφρόσυνα Χριστούγεννα!